Vandaag staat in het teken van pure luxe:
Pure luxe omdat we in een achtertuin alles bij de hand hebben van vers water, een wc en een heerlijke slaapplaats zonder allerlei gekke geluiden, waardoor we alle drie heerlijk hebbengepit.
Pure luxe omdat we na ons ontbijtje om 9 uur reden opgehaald door een vrachtautootje met een extra passagierscabine en een laadbak waar duidelijk eerst vee in had gestaan, gezien de stront die er noglag. Met dat vrachtautootje werden onze fietsen bepakt en bezakt achterin gen wijzelf in de cabine naar een aftakking van de autosnelweg gebracht, zo’n dertig kilometer verderop. Zo hoefden wij nietover de snelweg te rijden, wat overigens wel mag en ook voor een herder met een kudde paarden geen probleem leek te zijn. Onderweg wordt ons door de soms smalle weg en een onverwachte lange stijging,duidelijk dat we hiermee de goede keuze hebben gemaakt en dit een heel stuk veiliger en luxe is.
Pure luxe omdat de weg nog steeds geasfalteerd en goed is én een klein beetje afloopt, waardoor we rustig peddelend gemiddeld iets meer dan 27 km/h haalden.
Pure luxe omdat we na onze fietstocht in de wat grotere plaats Tokmok op een bankje in het park kunnen genieten van wat fruit en brood, in de schaduw en in gesprek met een intelligente jongen die netbeginnen is met een cursus Engels en in ons de ideale gelegenheid ziet om zijn taal te oefenen en wat van de wereld te leren. De pure luxe zit in het feit dat het onderweg wel 42 graden werd, we onzevoeten al fietsend koelden met water uit de bidons, het bij een winkeltje voor op de stoep ook niet echt afkoelde, maar in het park wel.
Dat fruit en brood hadden we trouwens onderweg op een markt in een stadje gekocht, samen met wat cola en abrikozen die we ter plaatsen in een randje schaduw op de grond hebben verorberd.
Pure luxe omdat we zo’n tien kilometer buiten Tokmok, in de richting van Bishkek een enorm ***** hotel tegen kwamen en zij ook nog eens twee kamers voor ons vrij hadden. Dus na een grondige enheerlijke douche, waarbij meteen de fietskleren en een onderbroek werden gewassen én waar Bas zijn baard af kon scheren, zaten we in het zwembad aan de poolbar biervaten drinken, frietjes teeten en met een erg aardige en ambitieuze bar”man” van veertien jaar te kletsen. Tijdens het biertje aan de poolbar zwemt een jonge dame van 21 jaar nogal opzichtig tegen Eric aan en verontschuldigtzich hiervoor. Dat is meteen haar gelegenheid om bij ons te blijven hangen en met ons in goed Engels een gesprek aan te knopen. Waar we vandaan komen wat we in Kyrgyzstan doen, hoe het ons hierbevalt, enzovoort. Ze maakt een overdreven compliment als ze inschat dat we allerdiepste zo rond de 35 jaar oud zijn. Dat is natuurlijk onzin, we zien er zeker niet jonger dan 40 uit 😉. Als we danzeggen dat we twee keer 54 en een keer 59 zijn doet ze heel verbaasd. Haar vriendin vindt het maar niks en probeert jaar bij ons weg te trekken. “Omdat ze geen Engels spreekt” is de verklaring vanonze nieuwe vriendin en ze blijft volhardend bij ons plakken, totdat haar vriendin haar met een paar jongens bij ons vandaan haalt. Die jongens hebben blijkbaar genoeg overredingskracht om dat tedoen. Wat ons betreft prima en “bye bye”.
Vreemd.
Pure luxe omdat we weer in een echt restaurant konden eten en Bas zich zelfs een T-bone steak gunde. Al was het restaurant wel erg op de massaal toestromende Kirgizische tourist gericht, met livejengelmuziek, plastic bloemen en spaarlampen aan het plafond en meer bediening dan gasten terwijl bij ons de bestelling nog in het honderd loopt: Mario en Eric krijgen hun soep terwijl Bas nog evenop zijn soepje moet wachten. Dat komt uiteindelijk wel, zij het iets nadat de T-bone geserveerd was. Die soep hebben we dus niet meer geaccepteerd. Bas bleek trouwens over de onverwachte gave tebeschikken om alles op de kaart aan te wijzen dat net op is 🤔.
De hotelbar is pas om 11 uur open, als het grote restaurant sluit. Dat is ons wat te laat, dus nog een afzakkertje Vodka op de kamer van Bas en dan …
Welterusten
P.s. De pure luxe van het hotel is wat mij betreft nogal betrekkelijk. Dit is allemaal niet echt, “plastic” in vergelijk met de puurheid van het campen, de yurt camps en de herders met hun vee hoog in de bergen.
Pure luxe omdat we in een achtertuin alles bij de hand hebben van vers water, een wc en een heerlijke slaapplaats zonder allerlei gekke geluiden, waardoor we alle drie heerlijk hebbengepit.
Pure luxe omdat we na ons ontbijtje om 9 uur reden opgehaald door een vrachtautootje met een extra passagierscabine en een laadbak waar duidelijk eerst vee in had gestaan, gezien de stront die er noglag. Met dat vrachtautootje werden onze fietsen bepakt en bezakt achterin gen wijzelf in de cabine naar een aftakking van de autosnelweg gebracht, zo’n dertig kilometer verderop. Zo hoefden wij nietover de snelweg te rijden, wat overigens wel mag en ook voor een herder met een kudde paarden geen probleem leek te zijn. Onderweg wordt ons door de soms smalle weg en een onverwachte lange stijging,duidelijk dat we hiermee de goede keuze hebben gemaakt en dit een heel stuk veiliger en luxe is.
Pure luxe omdat de weg nog steeds geasfalteerd en goed is én een klein beetje afloopt, waardoor we rustig peddelend gemiddeld iets meer dan 27 km/h haalden.
Pure luxe omdat we na onze fietstocht in de wat grotere plaats Tokmok op een bankje in het park kunnen genieten van wat fruit en brood, in de schaduw en in gesprek met een intelligente jongen die netbeginnen is met een cursus Engels en in ons de ideale gelegenheid ziet om zijn taal te oefenen en wat van de wereld te leren. De pure luxe zit in het feit dat het onderweg wel 42 graden werd, we onzevoeten al fietsend koelden met water uit de bidons, het bij een winkeltje voor op de stoep ook niet echt afkoelde, maar in het park wel.
Dat fruit en brood hadden we trouwens onderweg op een markt in een stadje gekocht, samen met wat cola en abrikozen die we ter plaatsen in een randje schaduw op de grond hebben verorberd.
Pure luxe omdat we zo’n tien kilometer buiten Tokmok, in de richting van Bishkek een enorm ***** hotel tegen kwamen en zij ook nog eens twee kamers voor ons vrij hadden. Dus na een grondige enheerlijke douche, waarbij meteen de fietskleren en een onderbroek werden gewassen én waar Bas zijn baard af kon scheren, zaten we in het zwembad aan de poolbar biervaten drinken, frietjes teeten en met een erg aardige en ambitieuze bar”man” van veertien jaar te kletsen. Tijdens het biertje aan de poolbar zwemt een jonge dame van 21 jaar nogal opzichtig tegen Eric aan en verontschuldigtzich hiervoor. Dat is meteen haar gelegenheid om bij ons te blijven hangen en met ons in goed Engels een gesprek aan te knopen. Waar we vandaan komen wat we in Kyrgyzstan doen, hoe het ons hierbevalt, enzovoort. Ze maakt een overdreven compliment als ze inschat dat we allerdiepste zo rond de 35 jaar oud zijn. Dat is natuurlijk onzin, we zien er zeker niet jonger dan 40 uit 😉. Als we danzeggen dat we twee keer 54 en een keer 59 zijn doet ze heel verbaasd. Haar vriendin vindt het maar niks en probeert jaar bij ons weg te trekken. “Omdat ze geen Engels spreekt” is de verklaring vanonze nieuwe vriendin en ze blijft volhardend bij ons plakken, totdat haar vriendin haar met een paar jongens bij ons vandaan haalt. Die jongens hebben blijkbaar genoeg overredingskracht om dat tedoen. Wat ons betreft prima en “bye bye”.
Vreemd.
Pure luxe omdat we weer in een echt restaurant konden eten en Bas zich zelfs een T-bone steak gunde. Al was het restaurant wel erg op de massaal toestromende Kirgizische tourist gericht, met livejengelmuziek, plastic bloemen en spaarlampen aan het plafond en meer bediening dan gasten terwijl bij ons de bestelling nog in het honderd loopt: Mario en Eric krijgen hun soep terwijl Bas nog evenop zijn soepje moet wachten. Dat komt uiteindelijk wel, zij het iets nadat de T-bone geserveerd was. Die soep hebben we dus niet meer geaccepteerd. Bas bleek trouwens over de onverwachte gave tebeschikken om alles op de kaart aan te wijzen dat net op is 🤔.
De hotelbar is pas om 11 uur open, als het grote restaurant sluit. Dat is ons wat te laat, dus nog een afzakkertje Vodka op de kamer van Bas en dan …
Welterusten
P.s. De pure luxe van het hotel is wat mij betreft nogal betrekkelijk. Dit is allemaal niet echt, “plastic” in vergelijk met de puurheid van het campen, de yurt camps en de herders met hun vee hoog in de bergen.
Reactie schrijven
Dees (woensdag, 29 juni 2022 22:31)
Idd wat een luxe , maar wel verdiend.��