Zo, volgens de geleerden gaan we vandaag alleen maar goede verharde weg rijden en hoofdzakelijk bergaf.
We hebben dus tijd genoeg met opstaan, eten, wassen, …. het hele ritueel en vertrekken pas rond 10 uur van onze camp site.
We fietsen inderdaad op een heerlijke, goed geasfalteerde, brede weg met nauwelijks verkeer en de snelheden lopen op tot wel 60 km/h. Dat plakt.
We hebben door het goede wegdek zelfs tijd om tijdens het fietsen rond te kijken en de geweldige bergen rondom ons heen te zien.
Tegen 11:30u bereiken we Kochkor, een wat grotere plaat, waar we op de markt nog wat fruit kopen en een deel meteen opeten. In de supermarkt kopen we nog wat andere spullen voor opdevolgendekampplaats.
Op een stoepje zittend bekijken we de bedrijvigheid van de stad. De mensen zijn doorgaans goed en netjes gekleed en wat opvalt is dat er geen enkele (zichtbare) tatoo te zien is.
Rond 12 uur bestijgen e ons stalen ros weer en gaan we door. We wilden even stoppen voor de lunch bij het meer in de buurt, maar dat ligt een heel stuk lager dan waar wij fietsen,dusdoor.
Meteen begint de laatste serieuze klim van onze reis (dus toch niet alleen maar bergaf), zo’n 410 meter omhoog naar de laatste pas van deze reis, op 2160 meter. In vergelijk met wat weallemaalalgehad hebben qua hoogte en qua kwaliteit van de ondergrond is dit een peulenschilletje, al merk je wel dat je al 13 dagen bezig bent geweest.
We fietsen dus gewoon naar boven met zo’n 6 tot 10 km/h op stijgingspercentages van 3 tot 11%. En onderweg, net na een regenbuitje pakken we de tijd voor onze lunch langs de weg.
Terwijl we daar zitten komt er vanalles voorbij en de meeste zwaaien naar ons. Het meest opvallende zijn drie combines die zeker rond 1950 gloedje nieuw waren en nu juffen den puffend metveelgekreunen enorme zwarte rookwolken uitspuwend de berg op tsjokken.
Wij wachten even tot de rook is weggetrokken wen vervolgen onze weg. Nog maar 150 meter stijgen en dan zijn we op de pas. Gehaald!
Daar staan trouwens ook de drie combines uit te rusten van de inspanningen.
Verder is het echt alleen omlaag, en om de tegen voor te blijven die ons achtervolgt geven we nog wat gas bij en tikken we de 65 km/h aan als we een vrachtauto inhalen.
De geplande kampplaats aan het einde van deze weg blijkt een stortplaats. Dat gaan we dus niet doen. Dus fietsen we verder op de grote weg naar Bishkek. Dat is een mooie weg, maar 2x2 baansenergdruk. Het is alsof we op een autosnelweg fietsen dus echt niet fijn. Een paar kilometer later kunnen we eraf, een pad op, en het spoor over. Dat is trouwens echt klimmen want verdiepterailshebbenze niet en er is geen mogelijkheid dat we kunnen zien of er een trein aan komt. Dus tillen we onze 50 kilo fietsen zo snel we kunnen over de rails om vervolgens over een nogalwiebelendehangbrug derivier over te steken naar het dorpje aan de overkant. Halverwege komen we een wandelend gezinnetje tegen waarvan de kinderen ons allemaal een hand willen geven.
Even later staan we voor het dorp te twijfelen waar we zouden kunnen kamperen als er een jong gezin komt aanwandelen. Pa en ma spreken ons meteen in erg goed Engels aan en vragen waar wevandaankomen,hoe lang we al in Kyrgyzstan zijn en wat we ervan vinden. Bas staat er even mee te praten en vraagt of ze een plak weten waar we onze tent op kunnen zetten. “Dat kan overal” is hetantwoord“maarmisschien willen jullie dat in onze tuin doen”.
Zo’n aanbod kunnen we niet afslaan en na een kleine inspectie zitten we nu dus bij onze tent in de tuin van de ouders van de man. Niet van hunzelf dus, want zij wonen en werken in Dubai enzijnevenhier op vakantie. Vandaag het goede Engels en de nette kleding.
Zij komt ook nog even bij ons staan met een schaaltje abrikozen jam uit eigen tuin (super lekker) en verhalen van het land. Echt leuk en vriendelijk .
Even later roepen ze dat de three klaar is en we schuiven aan bij het gezin, vrienden en familie.wij hebben een honing meloen van de markt in stukken gesneden en meegenomen om ook iets te kunnenbijdragen. Jammer, maar echt heel leuk en goed is dat die meloen in no time door de kids (en ik heb ook een paar volwassenen zien zoe wel) is verorberd terwijl wij aan onze meegebrachte envoorbereidde gevriesdroogde goulash zaten. De thee (met jam) is heerlijk en we hebben met z’n allen veel fun gehad. Bek en zijn vrouw Guzzi (datzijn de gemakkelijke namen) vertellen veel over hoe zijleven en ome Mario steelt de show door alle kinderen een lolly te geven (dat zijn er zeker twaalf) en als Atta (pa) ook een lolly aanneemt zijnalle andere volwassenen ook aan de beurt. Dus even laterziet iedereen met zo’n stokje uit de mond breed te grijnzen.
We hebben wel drie of vier keer thee en Bek veeteelt veel over zijn plannen voor een bedrijf op te zetten, de veranderende politieke situatie en de manier van sparen door in Dubai te werken. Datisheavy, want ze laten daarvoor hun twee kleine kinderen achter bij opa en oma en zien die dan maar een keer per jaar tijdens de vakantie. Maar alles voor een goede toekomst. En die twee, methunkroost komen er wel.
Tegen 10 uur vertrekt de hele bende voor een weekje vakantie aan het Issyk Kul meer, alleen Atta blijft achter. Na een zeer warm afscheid van de hele familie zitten we nu dus weer met ons drieënbijonze tent te genieten van een koude Vodka, want die heeft een tijdje in de vriezer gelegen.
We schijven onze verhalen en gaan straks wel een keer pitten, maar nog niet, want we hebben nog een fles (koud) bier en het is eeen heerlijk warme avond.
Welterusten
We hebben dus tijd genoeg met opstaan, eten, wassen, …. het hele ritueel en vertrekken pas rond 10 uur van onze camp site.
We fietsen inderdaad op een heerlijke, goed geasfalteerde, brede weg met nauwelijks verkeer en de snelheden lopen op tot wel 60 km/h. Dat plakt.
We hebben door het goede wegdek zelfs tijd om tijdens het fietsen rond te kijken en de geweldige bergen rondom ons heen te zien.
Tegen 11:30u bereiken we Kochkor, een wat grotere plaat, waar we op de markt nog wat fruit kopen en een deel meteen opeten. In de supermarkt kopen we nog wat andere spullen voor opdevolgendekampplaats.
Op een stoepje zittend bekijken we de bedrijvigheid van de stad. De mensen zijn doorgaans goed en netjes gekleed en wat opvalt is dat er geen enkele (zichtbare) tatoo te zien is.
Rond 12 uur bestijgen e ons stalen ros weer en gaan we door. We wilden even stoppen voor de lunch bij het meer in de buurt, maar dat ligt een heel stuk lager dan waar wij fietsen,dusdoor.
Meteen begint de laatste serieuze klim van onze reis (dus toch niet alleen maar bergaf), zo’n 410 meter omhoog naar de laatste pas van deze reis, op 2160 meter. In vergelijk met wat weallemaalalgehad hebben qua hoogte en qua kwaliteit van de ondergrond is dit een peulenschilletje, al merk je wel dat je al 13 dagen bezig bent geweest.
We fietsen dus gewoon naar boven met zo’n 6 tot 10 km/h op stijgingspercentages van 3 tot 11%. En onderweg, net na een regenbuitje pakken we de tijd voor onze lunch langs de weg.
Terwijl we daar zitten komt er vanalles voorbij en de meeste zwaaien naar ons. Het meest opvallende zijn drie combines die zeker rond 1950 gloedje nieuw waren en nu juffen den puffend metveelgekreunen enorme zwarte rookwolken uitspuwend de berg op tsjokken.
Wij wachten even tot de rook is weggetrokken wen vervolgen onze weg. Nog maar 150 meter stijgen en dan zijn we op de pas. Gehaald!
Daar staan trouwens ook de drie combines uit te rusten van de inspanningen.
Verder is het echt alleen omlaag, en om de tegen voor te blijven die ons achtervolgt geven we nog wat gas bij en tikken we de 65 km/h aan als we een vrachtauto inhalen.
De geplande kampplaats aan het einde van deze weg blijkt een stortplaats. Dat gaan we dus niet doen. Dus fietsen we verder op de grote weg naar Bishkek. Dat is een mooie weg, maar 2x2 baansenergdruk. Het is alsof we op een autosnelweg fietsen dus echt niet fijn. Een paar kilometer later kunnen we eraf, een pad op, en het spoor over. Dat is trouwens echt klimmen want verdiepterailshebbenze niet en er is geen mogelijkheid dat we kunnen zien of er een trein aan komt. Dus tillen we onze 50 kilo fietsen zo snel we kunnen over de rails om vervolgens over een nogalwiebelendehangbrug derivier over te steken naar het dorpje aan de overkant. Halverwege komen we een wandelend gezinnetje tegen waarvan de kinderen ons allemaal een hand willen geven.
Even later staan we voor het dorp te twijfelen waar we zouden kunnen kamperen als er een jong gezin komt aanwandelen. Pa en ma spreken ons meteen in erg goed Engels aan en vragen waar wevandaankomen,hoe lang we al in Kyrgyzstan zijn en wat we ervan vinden. Bas staat er even mee te praten en vraagt of ze een plak weten waar we onze tent op kunnen zetten. “Dat kan overal” is hetantwoord“maarmisschien willen jullie dat in onze tuin doen”.
Zo’n aanbod kunnen we niet afslaan en na een kleine inspectie zitten we nu dus bij onze tent in de tuin van de ouders van de man. Niet van hunzelf dus, want zij wonen en werken in Dubai enzijnevenhier op vakantie. Vandaag het goede Engels en de nette kleding.
Zij komt ook nog even bij ons staan met een schaaltje abrikozen jam uit eigen tuin (super lekker) en verhalen van het land. Echt leuk en vriendelijk .
Even later roepen ze dat de three klaar is en we schuiven aan bij het gezin, vrienden en familie.wij hebben een honing meloen van de markt in stukken gesneden en meegenomen om ook iets te kunnenbijdragen. Jammer, maar echt heel leuk en goed is dat die meloen in no time door de kids (en ik heb ook een paar volwassenen zien zoe wel) is verorberd terwijl wij aan onze meegebrachte envoorbereidde gevriesdroogde goulash zaten. De thee (met jam) is heerlijk en we hebben met z’n allen veel fun gehad. Bek en zijn vrouw Guzzi (datzijn de gemakkelijke namen) vertellen veel over hoe zijleven en ome Mario steelt de show door alle kinderen een lolly te geven (dat zijn er zeker twaalf) en als Atta (pa) ook een lolly aanneemt zijnalle andere volwassenen ook aan de beurt. Dus even laterziet iedereen met zo’n stokje uit de mond breed te grijnzen.
We hebben wel drie of vier keer thee en Bek veeteelt veel over zijn plannen voor een bedrijf op te zetten, de veranderende politieke situatie en de manier van sparen door in Dubai te werken. Datisheavy, want ze laten daarvoor hun twee kleine kinderen achter bij opa en oma en zien die dan maar een keer per jaar tijdens de vakantie. Maar alles voor een goede toekomst. En die twee, methunkroost komen er wel.
Tegen 10 uur vertrekt de hele bende voor een weekje vakantie aan het Issyk Kul meer, alleen Atta blijft achter. Na een zeer warm afscheid van de hele familie zitten we nu dus weer met ons drieënbijonze tent te genieten van een koude Vodka, want die heeft een tijdje in de vriezer gelegen.
We schijven onze verhalen en gaan straks wel een keer pitten, maar nog niet, want we hebben nog een fles (koud) bier en het is eeen heerlijk warme avond.
Welterusten
Reactie schrijven
Dees (dinsdag, 28 juni 2022 21:15)
Wat een gezelligheid.����