Zo, vandaag is de dag dat we weer naar beneden gaan, terug de bewoonde wereld in. Let wel, beneden is nog steeds op 2400 meter hoogte en bewoonde wereld zijn nog steeds dorpen zonder geasfalteerde
wegen en huizen zonder riolering.
We krijgen eerst van onze gastvrouw in het yurt kamp een stevig Kirgizisch ontbijt in de eet-yurt. Lekkere pannenkoeken, een gebakken eitje, een soort flammkuchen met groente erin, brood, jam, kaas en worst samen met een sloot thee. Allemaal heerlijk.
We pakken onze spullen op de fietsen, betalen en gaan weer op pad.
De dag is heerlijk en de zon schijnt volop als we over het karrenpaard onze weg vervolgen door een onwaarschijnlijk mooi steppengebied. Tegen het einde van het meer zwaaien we linksaf richting de bergen. Ja, er staat weer een bergetappe op het programma want het Son Kol meer en de hoogvlakte eromheen ligt op 3000 meter in een kom en is omringd door bergen. We moeten omhoog naar 3450 meter, maar om daar te komen moeten we een aantal keren omhoog en omlaag over de uitlopers, net als gisteren. Al met al hebben we vandaag zo’n 720 hoogtemeters gemaakt, maar zijn el 1345 meters gedaald.
De reis was enorm afwisselend met in het begin de steppe van de hoogvlakte, daarna de groen begroeide uitlopers en het hogere gebergte tot op de pas op 3450 met rondom ons heen sneeuw. Op de pas stond ook een bus met oudere Koreanen. Die vonden ons zo interessant dat we met hun op de foto moesten en toen wij vroegen of een ben hen een foto van ons drieën wilde maken stonden er wel vijf andere Koreanen met hun eigen toestel dezelfde foto te maken. Ik ben benieuwd wat de tekst in de fotopresentatie of het fotoalbum wordt bij die foto.
De pas is meteen het laatste - letterlijke - hoogtepunt van onze reis. Vanaf nu gaan we alleen nog maar comfortabel bergaf …..
Helaas, niet helemaal waar. Hoewel we inderdaad flink bergaf gaan is het een steile en moeilijke weg met veel bochten, runnen, gaten en stenen. Dus snelheid matigen en ogen op de weg, vaak staand op de fiets om de schokken op te vangen. Maar wel een waanzinnig mooie afdaling waarin het landschap verandert van hooggebergte naar een soort van alpenweides, maar een gortdroog woestijnlandschap.
Inderweg zien we een aantal herders te paard een kudde Yaks de weg over drijven, een mooi schouwspel.
Eenmaal op de “grote weg” wordt de berijdbaarheid iets beter (maar niet veel) en gaat tempo, nat als de temperatuur omhoog richting de 40. Dat plakt! En lichte stijgingen worden gecompenseerd door de afdaling ervoor. Tegen 1 uur gaan we even van de weg af en zoeken een plekje bij de rivier zodat we wat kunnen eten. Eric maakt snel met onze allesbrander een maaltijd noodles klaar en samen met wat brood en kaas wordt ons energieveiligheid weer wat bijgewerkt.
Als we weer verder fietsen gaat dat een stukje gemakkelijker. We weg voert door een landschap dat in een klassieke western niet misstaan zou hebben en uiteindelijk komen we in een wat groter dorpje dat ook in die classificatie zou passen.
Als we herbeoordeling inrijden over de enige geasfalteerde weg - de rest is zand- worden we van alle kanten belaagd door kinderen en jongeren die ons hello komen zeggen of een hand geven. Vragend naar het “magazin”, de winkel worden we daarmee vriendelijk naartoe geleid. We kopen cola, bier, een worst en wat pinda’s voor het avondeten en we schuilen even voor de zon onder een veranda van een verlaten gebouw. Als we even naar binnen kijken staat daar een antieke pooltafel, maar of je die nog ooit bespeelbaar zou kunnen krijgen is niet waarschijnlijk. Twee jongetjes bekijken aandachtig onze fietsen en op enig moment zien we zo’n manneke met Eric zijn helm op lopen.
Eigenlijk zouden we hiervoorgenoemde ons kamp opmaken, maar gezien de droogte is van de rivier voor ons niets over en terug willen we ook niet. Dus besluiten we door te gaan tot op de hoofdweg tussen Naryn en Kochkor, al is dat nog een aantal kilometers verder en zo’n 150 meter omhoog in een verzengende hitte. Gewoon doen!
En maar goed ook want inmiddels hebben we, iets van de drukke hoofdweg af ons kamp gemaakt aan een riviertje in een bloemenwei. We hebben een fijne routine en ieder doet z’n ding zodat alles snel staat en even later genieten we van een koud pilsje (want dat hadden we natuurlijk meteen ik het koude water gelegd. We eten weer rijst met een kruidenmengsel, maar ook een lekker kippensoepje. Een Vodka voor en een Vodka na en een kpp op koffie achteraf. Nu zitten we voor de tent ene werken onze sociale media, Polarsteps en Blog bij en over een uurtje, tegen 10 uur zullen we wel weer in bed liggen.
Welterusten.
We krijgen eerst van onze gastvrouw in het yurt kamp een stevig Kirgizisch ontbijt in de eet-yurt. Lekkere pannenkoeken, een gebakken eitje, een soort flammkuchen met groente erin, brood, jam, kaas en worst samen met een sloot thee. Allemaal heerlijk.
We pakken onze spullen op de fietsen, betalen en gaan weer op pad.
De dag is heerlijk en de zon schijnt volop als we over het karrenpaard onze weg vervolgen door een onwaarschijnlijk mooi steppengebied. Tegen het einde van het meer zwaaien we linksaf richting de bergen. Ja, er staat weer een bergetappe op het programma want het Son Kol meer en de hoogvlakte eromheen ligt op 3000 meter in een kom en is omringd door bergen. We moeten omhoog naar 3450 meter, maar om daar te komen moeten we een aantal keren omhoog en omlaag over de uitlopers, net als gisteren. Al met al hebben we vandaag zo’n 720 hoogtemeters gemaakt, maar zijn el 1345 meters gedaald.
De reis was enorm afwisselend met in het begin de steppe van de hoogvlakte, daarna de groen begroeide uitlopers en het hogere gebergte tot op de pas op 3450 met rondom ons heen sneeuw. Op de pas stond ook een bus met oudere Koreanen. Die vonden ons zo interessant dat we met hun op de foto moesten en toen wij vroegen of een ben hen een foto van ons drieën wilde maken stonden er wel vijf andere Koreanen met hun eigen toestel dezelfde foto te maken. Ik ben benieuwd wat de tekst in de fotopresentatie of het fotoalbum wordt bij die foto.
De pas is meteen het laatste - letterlijke - hoogtepunt van onze reis. Vanaf nu gaan we alleen nog maar comfortabel bergaf …..
Helaas, niet helemaal waar. Hoewel we inderdaad flink bergaf gaan is het een steile en moeilijke weg met veel bochten, runnen, gaten en stenen. Dus snelheid matigen en ogen op de weg, vaak staand op de fiets om de schokken op te vangen. Maar wel een waanzinnig mooie afdaling waarin het landschap verandert van hooggebergte naar een soort van alpenweides, maar een gortdroog woestijnlandschap.
Inderweg zien we een aantal herders te paard een kudde Yaks de weg over drijven, een mooi schouwspel.
Eenmaal op de “grote weg” wordt de berijdbaarheid iets beter (maar niet veel) en gaat tempo, nat als de temperatuur omhoog richting de 40. Dat plakt! En lichte stijgingen worden gecompenseerd door de afdaling ervoor. Tegen 1 uur gaan we even van de weg af en zoeken een plekje bij de rivier zodat we wat kunnen eten. Eric maakt snel met onze allesbrander een maaltijd noodles klaar en samen met wat brood en kaas wordt ons energieveiligheid weer wat bijgewerkt.
Als we weer verder fietsen gaat dat een stukje gemakkelijker. We weg voert door een landschap dat in een klassieke western niet misstaan zou hebben en uiteindelijk komen we in een wat groter dorpje dat ook in die classificatie zou passen.
Als we herbeoordeling inrijden over de enige geasfalteerde weg - de rest is zand- worden we van alle kanten belaagd door kinderen en jongeren die ons hello komen zeggen of een hand geven. Vragend naar het “magazin”, de winkel worden we daarmee vriendelijk naartoe geleid. We kopen cola, bier, een worst en wat pinda’s voor het avondeten en we schuilen even voor de zon onder een veranda van een verlaten gebouw. Als we even naar binnen kijken staat daar een antieke pooltafel, maar of je die nog ooit bespeelbaar zou kunnen krijgen is niet waarschijnlijk. Twee jongetjes bekijken aandachtig onze fietsen en op enig moment zien we zo’n manneke met Eric zijn helm op lopen.
Eigenlijk zouden we hiervoorgenoemde ons kamp opmaken, maar gezien de droogte is van de rivier voor ons niets over en terug willen we ook niet. Dus besluiten we door te gaan tot op de hoofdweg tussen Naryn en Kochkor, al is dat nog een aantal kilometers verder en zo’n 150 meter omhoog in een verzengende hitte. Gewoon doen!
En maar goed ook want inmiddels hebben we, iets van de drukke hoofdweg af ons kamp gemaakt aan een riviertje in een bloemenwei. We hebben een fijne routine en ieder doet z’n ding zodat alles snel staat en even later genieten we van een koud pilsje (want dat hadden we natuurlijk meteen ik het koude water gelegd. We eten weer rijst met een kruidenmengsel, maar ook een lekker kippensoepje. Een Vodka voor en een Vodka na en een kpp op koffie achteraf. Nu zitten we voor de tent ene werken onze sociale media, Polarsteps en Blog bij en over een uurtje, tegen 10 uur zullen we wel weer in bed liggen.
Welterusten.
Reactie schrijven