Brrrr, de Wintertraining

Na genoeg uitstel (vanaf november) komt het er dan toch van; we gaan op wintertraining. De bedoeling is om onze uitrusting te testen op koud en nat weer en zwaardere omstandigheden…..en dat isgelukt!

Vrijdag ochtend vertrekken we met de fietsen, vol bepakt in de trein naar Maastricht. En van daar fietsen we door de prachtige voerstreek richting Eupen waar we de bossen in gaan richting bivak “Soor”. Een mooie tocht met redelijk, maar waterkoud weer. Elke keer als we stijgen voelen we de volle bepakking die we sinds de vorige keer hebben uitgebreid met een beter grondzeil, sterkere titanium haringen, een tarp, kleine stoeltjes en voorvork-tassen. 

Tegen drie uur komen we in het (nog lege) bivak aan en terwijl Eric en Mario de tent opzetten zorgt Bas voor vers gefilterd water en het kampvuur. Dat laatste valt niet mee met een heel bos vol kletsnat hout, maar met een beetje hulp van aanmaakblokjes lukt het toch.
Ook de tent opzetten vraagt het nodige inzicht want na dagen regen is het kamp een grote modderpoel. Als eerste aanwezige lukt het toch om een vlakke en relatief droge te vinden en dan staat de tent in no-time.

Mario heeft een verrassing meegenomen: “lange jonges met zalf” ofwel frikadellen met mayonaise. Lekker aan een tak geprikt worden de jonges boven het vuur gaar en bruin gemaakt…. puur genieten. Zeker meteen borrel Absolut wodka van Bas en een portje van Eric (we houden alle drie wel van een verrassing) is het genot compleet.
Als voorbereiding op De Tocht hebben we besloten om ook te eten wat we in Kyrgystan verwachten te kunnen krijgen, dus worden uien, knoflook en prei gesneden terwijl een pak macaroni kookt. Als die klaar is worden de groenten gefruit en wordt dit met een pak pastasaus gemengd en het geheel gaat door de pasta. Peper, zout en paprikapoeder erbij en we hebben echt een heerlijke en voedzame maaltijd. We hebben alle drie trouwens erg compacte en lichtgewicht stoeltjes van Helinox en Decathlon gekocht en zijn erg blij met de droge en comfortabele zit. Zo weten we zeker dat we niet twee weken op de, mogelijk koude en natte grond hoeven te zitten.

Het was al best koud, en met het vertrek van de zon zakt de temperatuur nog een paar graden en we vragen ons af hoe we dat zonder een kampvuur zouden doen; vroeg naar bed denken we en we hebben nog geen idee dat we dat morgen gaan ervaren.
We hebben nog een leuke avond aan het kampvuur, samen met een drietal Marokaanse jongens die ook eens echt back to basic wilden gaan. Ze waren behoorlijk goed voorbereid en hadden bijna alles bij dat nodig is, alleen een beetje ervaring zoals vuur maken was wel handig geweest. Dus nadat we hem diverse malen hadden uitgenodigd kozen ze uiteindelijk toch eieren voor hun geld (en een gevulde maag) door van ons vuur gebruik te maken om hun eten te bereiden.
We genieten van hun enthousiasme en hebben vooral respect voor hun drive en doorzettingsvermogen om zonder enige ervaring zo te bivakkeren. Een geweldige mindset.
Eenmaal in de tent slaapt Mario natuurlijk binnen 2 nanosecondes. Eric en Bas worstelen met de kou. De nieuwe erg kleine en lichte, maar dus ook redelijk dunne donsslaapzak van Bas bleek niet heel warm meteen ‘extreme temperatuur’-aanduiding van -1 graden. Dat wordt die nacht bibberend duidelijk en we leren onze eerste les: rond 0 graden moeten de kleren aan blijven in de slaapzak.
Toch lukt het om genoeg slaap te krijgen en goed uitgerust genieten we ‘s-ochtends van een gevriesdroogd ontbijtje: zak openen, kokend water erbij, een paar minuutjes wachten en lepelen maar. Heerlijk!
Het kamp wordt opgebroken en we vertrekken vol goede moed voor een flinke tocht die dag. Al snel begint het te regenen en dat houdt die dag ook niet meer op. Om vooral niet teveel op het slechte weer te letten richten we ons meer op de prachtige omgeving van het Herzogenwald en de Hoge Venen. De afdaling naar Monschau en de klim die daarna volgt zijn behoorlijk uitdagend en Bas krijgt na de inspanning en de afkoeling die daarop volgde last van kramp. Samen met het geploeter over smeltende ijsplaten en de relatief trage voortgang wordt de keuze om de route wat in te korten gemakkelijk gemaakt. Daardoor zijn we weer rond drie uur als eerste op het tweede bivak La Bergerie, waar we in augustus ook al eens waren. Nog steeds in de stromende regen bouwen we ons kamp op: tent-water - vuur. En weer is het frikadellentijd met een borrel en een portje voordat we het eten bereiden. Deze keer rijst met uien, knoflook en prei, afgemaakt met een zakje nasi-kruiden. Ook dat bevalt goed en we geloven dat we hiermee een goede voeding voor de grote tocht hebben gevonden.
De regen houdt aan en 2 families Belgen die gretig gebruik maken van ons vuur dat dan ook al snel door hun wordt overgenomen. In de regen bij een vuurtje zitten is niks aan. Het is nat, koud en donker. Onze magen zijn goed gevuld en de fietstocht van zo’n 60km en bijna 1000 hoogtemeters hakt er lekker in. Dus liggen we tegen half acht al lekker warm in onze slaapzakken in de tent. Deze keer met genoeg kleren aan om het niet koud te krijgen en aan de geluiden te horen zijn we alledrie tegen acht uur al in slaap gevallen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit vrijwillig zo vroeg ben gaan slapen en tot mijn grote verrassing worden we pas twaalf uur later wakker. Weliswaar met een paar onderbrekingen, maar dat lijkt voor ons toch wel een slaaprecord.
We kleden ons aan, Eric zorgt weer voor het ontbijt en na een wasbeurt in het riviertje (lekker fris) wordt ook hier het kamp weer opgebroken en rond half tien zitten we weer op de fiets. 

De laatste dag gaat het weer terug naar Maastricht. Het weer wordt steeds beter en we gaan maar 300 meter bergop terwijl we meer dan 600 meter bergaf gaan, dus dat gaat wel lekker. Van de kramp van gisteren is bij Bas gelukkig niets meer te merken en we hebben een prachtige route via het meer van Gileppe en Val Dieux, door de voerstreek terug naar Maastricht. Onderweg drinken we onze thee die we ’s-Ochtends al hebben gemaakt in de thermosflesjes en we eten wat broodjes en energy bars. In Maastricht pakken we weer de trein en ‘even’ later zijn we weer thuis.

We hebben de Cube Kathmandu’s weer goed beproefd en ze hebben de test door modder, heuvels, knobbelpaden, door water en over sneeuw en ijs goed doorstaan. De tassen zijn goed en vooral ook waterdicht. En ook de tent, de slaapzakken en -matjes, de kookspullen en de waterzuiveraar van MSR voldeden perfect. Wat we voor Kyrgystan nog moeten doen is een houten lepel/spatel meenemen, de brandstoffles niet helemaal afvullen, extra kleding bij kou in de slaapzak aanhouden, zorgen dat we voldoende gedroogde nasi-, bami- en macaroni-kruiden meenemen om altijd smakelijk te kunnen eten. De tarp hebben we niet gebruikt, dus die moeten we thuis nog eens testen. 

Kortom, het was weer een leerzame en prachtige tocht…
Kyrgystan, here we come.