Nadat we vanalles hebben aangeschaft is het eindelijk tijd om de fietsen, tent, waterzuiveraar, brander, potten en pannen, enzo te testen.
Daarvoor heeft Eric een mooie tocht in de Belgische Ardennen en de Hoge Venen uitgezet.
Dus worden paklijsten samengesteld en wordt nog eens vergaderd over gedeelde zaken zoals eten, EHBO spullen, gereedschap en reserve onderdelen. Het is immers niet nodig om alles 3 dubbel mee te nemenen alles goed op elkaar af te stemmen.
Er worden gevriesdroogde expeditie-maaltijdpakketten gekocht, net als noodles en poederkoffie; allemaal lichtgewicht en lekker. Tenminste hopen we dat, want die maaltijdpakketten zijn een test. Voorde zekerheid rubt Mario 3 haantjes in en verpakt ze in alu-folie; een gegarandeerd goed recept voor “kip uit het vuur”.
Bas heeft een waterzuiverapparaat gekocht, zodat we altijd drinkbaar water kunnen maken en ook heeft hij de reserve binnenbanden en het benodigde gereedschap bij zich voor het geval we pech aan defietsen krijgen. En Eric heeft de brander en de potten en pannen bij zich.
Op vrijdag ochtend nemen we de trein naar Maastricht om van daaruit over 60km en bijna 600 hoogtemeters naar het eerste “Bivouac de la Bergerie” te fietsen. Een mooie tocht door een bijzonder mooiestreek van België, met een eerste pauze bij de Abdij van Val Dieu bij Aubel. En nee geen terras met dat heerlijke Abdijbier en brood met die heerlijke eigen kaas, maar in een hoekje op het veld voorde abdij, achter een eeuwenoud muurtje testen we onze MSR brander en koken water voor een kop koffie.
We vervolgen de route en een uurtje later is het tijd voor soep, dus stoppen we bij een bankje en wordt het kooktoestel weer uitgepakt en ingezet om water te zetten voor noodle soep. Lekkere lichtpittige Thaise lemongrass & coconut soup vergezeld van een digestief, een lekkere Grappa uit het heupflesje van Bas.
Het water uit de bidons is daarmee zo goed als op, dus nadat we onze rit vervolgd hebben zoeken we een riviertje of beekje waarin we onze watervoorraad kunnen aanvullen. Dat blijkt nog niet zogemakkelijk als je vervolgens alleen boven op de heuvels rijdt, maar uiteindelijk vinden we een stroompje en wordt door Bas de “MSR Water purifier Guardian” ingezet. En met de bidons weer vol verswater kunnen we weer verder.
Onderweg raken we even stevig onder de indruk van de verwoestende kracht van water als we door Eupen en de dorpjes er rond om heen rijden die zwaar zijn getroffen door de watersnood van zo’n tweeweken geleden. Hele huizen zijn ontzet, bruggen weggeslagen en bergen puin heeft die woeste rivier achter gelaten, die nu weer geslonken is tot een lieflijk kabbelend en meanderend beekje;ongelooflijk.
Het gaat gestaag bergop en de 20 (of zo) kilo bagage duwt behoorlijk in de benen. Toch wat anders dan met een “lege fiets” of de MTB, maar we zetten door en fris als drie hoentjes arriveren we tegenhalf vier al op de eerste kampplaats.
Een mooie plek in de bossen met een hutje en plek zat voor onze tent en een kampvuur.
Terwijl Bas weer de fiets op stapt met een 10 liter opvouwbare jerrycan en de watermaker om een stukje verderop in het beekje water te halen, zetten Mario en Eric de tent op.
Samen sprokkelen we hout en maken we een kampvuur.
We krijgen ook nog bezoek van twee heuse Belgische boswachters, beiden met een pistool op de heup, want in België is dat een onderdeel van de politie, maar verder erg aardige kerels die in gebrekkigNederlands een vriendelijk gesprek met ons aanknopen en ons niet alleen op de drie regels wijzen (geen rommel achter laten, het vuur goed doven en ‘s-nachts geen herrie maken) maar ons ook nog tipsgeven.
Na een tijdje hebben we een mooie gloeiende massa kooltjes en gaan er twee kippen in de alu-folie in. Een paar keer draaien en na zo’n drie kwartier smullen we van een heerlijk maal; niks meer aandoen😋.
We drinken een portje (door Mario en Eric meegebracht) en nog een Grappa van Bas en de eerste dag eindigt zoals die begonnen is: geweldig.
We zoeken de slaapzak op en pitten een heerlijk nachtje door tot wel half acht volgende ochtend.
We schijten in het bos (net als de beren) nemen een bad in de beek, maken koffie en eten een met kokend water aangemaakt, gevriesdroogd ontbijt. We ruimen de tent op, pakken de bagage weer op defietsen, checken nog eens of het vuur ook echt uit is en vertrekken voor een rondje om de Hoge Venen heen.
We fietsen eerst. Een flink aantal kilometers in druilerig weer bergop totdat het niet meer hoger gaat; we zijn op het (bijna) hoogste punt van België, Baraque Michel. Daar vinden we een prullenbakwaarin we onze zooi van gisteren netjes kwijt kunnen en rijden verder (nu bergaf) naar Malmedy en (nu weer bergop) naar het Lac de Robertville en uiteindelijk naar het meer van Gileppe, waar onzetweede bivak wacht.
Natuurlijk hebben we onderweg weer een paar keer water gekookt voor koffie en de soep eten we al schuilend voor een plensbui in een voormalige abri aan het veenbaantje dat is geasfalteerd totfietspad. Deze keer is de soep hot Thai shrimp noodles die voor Bas iets te hot is 🥵, maar die volhardend wordt weggewerkt wat eten is eten.
Het Bivouac de Gileppe ligt er in het bos en naast de kabbelende beek prachtig bij en we zijn hier niet alleen. Er is al een stel mannen en even later arriveren nog twee vrienden, een stelletje entwee vriendinnen. Die laatsten verdienen meteen ons respect want een kort gesprekje leert ons dat deze twee jonge meiden van een jaar of 16 hier zijn om gratis te slapen, terwijl ze in de buurt van dorp naar dorp trekken om de mensen te helpen waar ze kunnen na de eerder beschreven verwoestingen die de rivieren hebben aangebracht; chapeau!
We zetten al bijna routineus de tent op, maken water, bouwen het kampvuur en zetten koffie. Een fris buitje onderbreekt onze routine even en we staan tegen een boomstam te wachten tot het ergste over is. Gelukkig duurt dat niet lang en we genieten van onze koffie. Het vuur is inmiddels flink heet geworden en het is tijd de laatste kip klaar te maken. Die moet wel echt super gaar zijn want hij reist al twee dagen in de fietstas met ons mee. Na een stevige drie kwartier smullen we hier samen van en na deze amuse proberen we de gevriesdroogde voedselpakketten van Bever die we hebben meegebracht om te testen of dit iets als nood rantsoen voor Kyrgystan kan zijn. Antwoord: ja, dat kan zeker. Een beetje heet water erbij, even wachten en je eet een verrassend lekker diner zo uit het pak. Even aftoppen met een meegebracht portje, een servelaatworst en wat borrelnootjes en voor we het in de gaten hebben is het kwart over negen. Na een hele dag stevig fietsen en van van op tot onder de hele tijd buiten zijn we doodop en kruipen vroeg onder de wol.
Om twintig over zes worden we goed uitgerust wakker en onze dag begint weer met een frisse “douche” in de beek, koffie en een heerlijk expeditieontbijt (ook weer heet water in een zakje). Wa breken de tent weer af, pakken onze spullen op de fietsen en gaan weer on route.
Vandaag hadden we eigenlijk gedacht naar Heerlen of Maastricht te fietsen, maar we zijn vroeg, hebben tijd genoeg en de fiets-afstand naar huis is volgens Komoot en Bergfex niet meer dan honderdvier kilometers. Dus fietsen we vie de dam van Gileppe door Eupen naar en door Aken om vervolgens langs de Duitse zijde van de grens, door dorpjes waar we nog nooit van gehoord hebben naar Kaldenkirchen en vervolgens Venlo te rijden. Een stevige tocht op een redelijk tempo waarbij Bas het grootste deel op kop fietst omdat Erics telefoon volledig leeg is en die van Mario bijna, dus navigeert Bas.
In Kaldenkirchen, vlak voor Venlo krijgen we nog even een stevige onweersbui over ons heen en even later zitten we drijfnat bij Eric in de veranda voor een welverdiend pilsje.
Onze tocht is ten einde. We hebben alles goed kunnen testen en een paar leerpunten opgedaan die we meenemen naar Kyrgystan.
Daarvoor heeft Eric een mooie tocht in de Belgische Ardennen en de Hoge Venen uitgezet.
Dus worden paklijsten samengesteld en wordt nog eens vergaderd over gedeelde zaken zoals eten, EHBO spullen, gereedschap en reserve onderdelen. Het is immers niet nodig om alles 3 dubbel mee te nemenen alles goed op elkaar af te stemmen.
Er worden gevriesdroogde expeditie-maaltijdpakketten gekocht, net als noodles en poederkoffie; allemaal lichtgewicht en lekker. Tenminste hopen we dat, want die maaltijdpakketten zijn een test. Voorde zekerheid rubt Mario 3 haantjes in en verpakt ze in alu-folie; een gegarandeerd goed recept voor “kip uit het vuur”.
Bas heeft een waterzuiverapparaat gekocht, zodat we altijd drinkbaar water kunnen maken en ook heeft hij de reserve binnenbanden en het benodigde gereedschap bij zich voor het geval we pech aan defietsen krijgen. En Eric heeft de brander en de potten en pannen bij zich.
Op vrijdag ochtend nemen we de trein naar Maastricht om van daaruit over 60km en bijna 600 hoogtemeters naar het eerste “Bivouac de la Bergerie” te fietsen. Een mooie tocht door een bijzonder mooiestreek van België, met een eerste pauze bij de Abdij van Val Dieu bij Aubel. En nee geen terras met dat heerlijke Abdijbier en brood met die heerlijke eigen kaas, maar in een hoekje op het veld voorde abdij, achter een eeuwenoud muurtje testen we onze MSR brander en koken water voor een kop koffie.
We vervolgen de route en een uurtje later is het tijd voor soep, dus stoppen we bij een bankje en wordt het kooktoestel weer uitgepakt en ingezet om water te zetten voor noodle soep. Lekkere lichtpittige Thaise lemongrass & coconut soup vergezeld van een digestief, een lekkere Grappa uit het heupflesje van Bas.
Het water uit de bidons is daarmee zo goed als op, dus nadat we onze rit vervolgd hebben zoeken we een riviertje of beekje waarin we onze watervoorraad kunnen aanvullen. Dat blijkt nog niet zogemakkelijk als je vervolgens alleen boven op de heuvels rijdt, maar uiteindelijk vinden we een stroompje en wordt door Bas de “MSR Water purifier Guardian” ingezet. En met de bidons weer vol verswater kunnen we weer verder.
Onderweg raken we even stevig onder de indruk van de verwoestende kracht van water als we door Eupen en de dorpjes er rond om heen rijden die zwaar zijn getroffen door de watersnood van zo’n tweeweken geleden. Hele huizen zijn ontzet, bruggen weggeslagen en bergen puin heeft die woeste rivier achter gelaten, die nu weer geslonken is tot een lieflijk kabbelend en meanderend beekje;ongelooflijk.
Het gaat gestaag bergop en de 20 (of zo) kilo bagage duwt behoorlijk in de benen. Toch wat anders dan met een “lege fiets” of de MTB, maar we zetten door en fris als drie hoentjes arriveren we tegenhalf vier al op de eerste kampplaats.
Een mooie plek in de bossen met een hutje en plek zat voor onze tent en een kampvuur.
Terwijl Bas weer de fiets op stapt met een 10 liter opvouwbare jerrycan en de watermaker om een stukje verderop in het beekje water te halen, zetten Mario en Eric de tent op.
Samen sprokkelen we hout en maken we een kampvuur.
We krijgen ook nog bezoek van twee heuse Belgische boswachters, beiden met een pistool op de heup, want in België is dat een onderdeel van de politie, maar verder erg aardige kerels die in gebrekkigNederlands een vriendelijk gesprek met ons aanknopen en ons niet alleen op de drie regels wijzen (geen rommel achter laten, het vuur goed doven en ‘s-nachts geen herrie maken) maar ons ook nog tipsgeven.
Na een tijdje hebben we een mooie gloeiende massa kooltjes en gaan er twee kippen in de alu-folie in. Een paar keer draaien en na zo’n drie kwartier smullen we van een heerlijk maal; niks meer aandoen😋.
We drinken een portje (door Mario en Eric meegebracht) en nog een Grappa van Bas en de eerste dag eindigt zoals die begonnen is: geweldig.
We zoeken de slaapzak op en pitten een heerlijk nachtje door tot wel half acht volgende ochtend.
We schijten in het bos (net als de beren) nemen een bad in de beek, maken koffie en eten een met kokend water aangemaakt, gevriesdroogd ontbijt. We ruimen de tent op, pakken de bagage weer op defietsen, checken nog eens of het vuur ook echt uit is en vertrekken voor een rondje om de Hoge Venen heen.
We fietsen eerst. Een flink aantal kilometers in druilerig weer bergop totdat het niet meer hoger gaat; we zijn op het (bijna) hoogste punt van België, Baraque Michel. Daar vinden we een prullenbakwaarin we onze zooi van gisteren netjes kwijt kunnen en rijden verder (nu bergaf) naar Malmedy en (nu weer bergop) naar het Lac de Robertville en uiteindelijk naar het meer van Gileppe, waar onzetweede bivak wacht.
Natuurlijk hebben we onderweg weer een paar keer water gekookt voor koffie en de soep eten we al schuilend voor een plensbui in een voormalige abri aan het veenbaantje dat is geasfalteerd totfietspad. Deze keer is de soep hot Thai shrimp noodles die voor Bas iets te hot is 🥵, maar die volhardend wordt weggewerkt wat eten is eten.
Het Bivouac de Gileppe ligt er in het bos en naast de kabbelende beek prachtig bij en we zijn hier niet alleen. Er is al een stel mannen en even later arriveren nog twee vrienden, een stelletje entwee vriendinnen. Die laatsten verdienen meteen ons respect want een kort gesprekje leert ons dat deze twee jonge meiden van een jaar of 16 hier zijn om gratis te slapen, terwijl ze in de buurt van dorp naar dorp trekken om de mensen te helpen waar ze kunnen na de eerder beschreven verwoestingen die de rivieren hebben aangebracht; chapeau!
We zetten al bijna routineus de tent op, maken water, bouwen het kampvuur en zetten koffie. Een fris buitje onderbreekt onze routine even en we staan tegen een boomstam te wachten tot het ergste over is. Gelukkig duurt dat niet lang en we genieten van onze koffie. Het vuur is inmiddels flink heet geworden en het is tijd de laatste kip klaar te maken. Die moet wel echt super gaar zijn want hij reist al twee dagen in de fietstas met ons mee. Na een stevige drie kwartier smullen we hier samen van en na deze amuse proberen we de gevriesdroogde voedselpakketten van Bever die we hebben meegebracht om te testen of dit iets als nood rantsoen voor Kyrgystan kan zijn. Antwoord: ja, dat kan zeker. Een beetje heet water erbij, even wachten en je eet een verrassend lekker diner zo uit het pak. Even aftoppen met een meegebracht portje, een servelaatworst en wat borrelnootjes en voor we het in de gaten hebben is het kwart over negen. Na een hele dag stevig fietsen en van van op tot onder de hele tijd buiten zijn we doodop en kruipen vroeg onder de wol.
Om twintig over zes worden we goed uitgerust wakker en onze dag begint weer met een frisse “douche” in de beek, koffie en een heerlijk expeditieontbijt (ook weer heet water in een zakje). Wa breken de tent weer af, pakken onze spullen op de fietsen en gaan weer on route.
Vandaag hadden we eigenlijk gedacht naar Heerlen of Maastricht te fietsen, maar we zijn vroeg, hebben tijd genoeg en de fiets-afstand naar huis is volgens Komoot en Bergfex niet meer dan honderdvier kilometers. Dus fietsen we vie de dam van Gileppe door Eupen naar en door Aken om vervolgens langs de Duitse zijde van de grens, door dorpjes waar we nog nooit van gehoord hebben naar Kaldenkirchen en vervolgens Venlo te rijden. Een stevige tocht op een redelijk tempo waarbij Bas het grootste deel op kop fietst omdat Erics telefoon volledig leeg is en die van Mario bijna, dus navigeert Bas.
In Kaldenkirchen, vlak voor Venlo krijgen we nog even een stevige onweersbui over ons heen en even later zitten we drijfnat bij Eric in de veranda voor een welverdiend pilsje.
Onze tocht is ten einde. We hebben alles goed kunnen testen en een paar leerpunten opgedaan die we meenemen naar Kyrgystan.
